مقایسه رویکردهای قطعی و غیرقطعی در بهسازی سامانه کنترل سیلاب حوضه سیل برگردان شرق تهران

روند رو به افزایش شهرنشینی در سرتاسر جهان، اثر تغییرات اقلیمی بر افزایش دفعات و شدت رخداد سیلاب های شهری، ضرورت توجه به استفاده از منابع آب تجدید شونده و نیز حفظ کیفیت منابع آب موجود، منجر به توجه بیش تر به طراحی/بهسازی سامانه های کنترل سیلاب شهری شده است. بیشتر تحقیقات صورت گرفته در زمینه روش های کنترل سیلاب شهری بر پایه طراحی های مبتنی بر قابلیت اطمینان هیدرولیکی و با فرض یک سیلاب طراحی با دوره بازگشت مشخص بوده اند. یک رویکرد جایگزین که امکان رخداد سیلاب های شدید بیش از سیلاب طراحی را در نظر گرفته و همچنین مانع از هزینه های غیرضروری طراحی های دست بالا نیز می گردد، طراحی مبتنی بر خطرپذیری است. این رویکرد عدم قطعیت های موجود در بارگذاری سامانه را نیز مد نظر قرار می دهد. در تحقیق حاضر با توسعه یک مدل تلفیقی شبیه سازی و بهینه سازی چندهدفه، عملکرد دو رویکرد قطعی و غیرقطعی در بهسازی سامانه کنترل سیلاب حوضه سیل برگردان شرق تهران، که با کمبود ظرفیت هیدرولیکی مواجه است، با کاربرد توام تونل های کمکی و استخرهای تعدیل مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج این تحقیق بیانگر عملکرد مناسب طرح ارائه شده توسط مشاور برای بهبود ظرفیت سامانه مذکور، در عین حال کاهش هزینه ها و بهبود عملکرد شبکه مفروض با کاربرد مدل تلفیقی شبیه سازی و بهینه سازی ارائه شده در تحقیق حاضر می باشد. از دیگر نتایج، عدم تاثیر در نظر گرفتن عدم قطعیت های ورودی سامانه برای کنترل سیلاب حوضه سیل برگردان شرق تهران در فرایند بهینه سازی شبکه، به ازای طرح بندی ثابت بدست آمده بر اساس مطالعات امکان سنجی، بوده است.