اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر معنادرمانی بر امید به زندگی و تاب آوری زنان مطلقه

طلاق از جمله عوامل گسیختگی و از هم پاشیدگی کانون خانواده است که عواقب بسیاری را برای افراد جامعه داشته و می تواند منشا بسیاری از آسیب های اجتماعی باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی و تاب آوری زنان دارای مطلقه شهر قم انجام پذیرفت.
روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مطلقه شهر قم بوده و نمونه پژوهش نیز در برگیرنده 30 نفر از زنان مطلقه در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) بود. روش انجام کار بدین صورت بود که پس از انتخاب آزمودنی ها به روش هدفمند، 30 نفر از زنان مطلقه دارای معیارهای ورود، به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند. سپس گروه درمانی مبتنی بر معنادرمانی بر روی گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای و دو بار در هفته اجرا گردیده و داده ها در دو بازه زمانی پیش و پس از اجرای مداخله گردآوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از روش آماری توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) استفاده شد.
نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر معنادرمانی بر افزایش امید به زندگی و تاب آوری زنان مطلقه تاثیر گذار بوده و به لحاظ آماری معنی دار است (05/0 > P). بدین معنی که نمرات امید به زندگی و تاب آوری زنان مطلقه به دنبال ارائه گروه درمانی افزایش داشته است.
نتایج این مطالعه بیانگر آن است که معنادرمانی گروهی می تواند در کاهش مشکلات و فشارهای روانی زنان مطلقه و به دنبال آن سبب افزایش امید به زندگی و تاب آوری آنان مورد استفاده قرار گیرد؛ لذا متخصصین حوزه سلامت می توانند با استفاده از معنادرمانی، تاب آوری و امید به زندگی افراد مطلقه را ارتقاء بخشند.