بن مایه های نیایش در مثنوی های عطار الهی نامه،اسرار نامه، منطق الطیر، مصیبت نامه

دعا و نیایش در ادیان به ویژه جهان اسلام از جایگاه و اهمیت خاصی برخوردار است. بشر به اعتبار سرشت حقیقتجویی همیشه به دنبال تکیهگاهی بوده تا روح تشنه خود را سیراب کند. دعا صمیمیترین شیوه ارتباط بین بنده و خداوند است که هر کس به فراخور مرتبه وجودی خود به ساحت مقدس الهی تمسک میجوید. در این پژوهش ضمن بررسی مفهوم دعا و نیایش و ضرورت آن، اشعار » الهینامه، اسرارنامه، منطقالطیر، مصیبتنامه « نیایشی در مثنوی های عطار استخراج شده و به بررسی جهانبینی عطار و رابطهاش با خدا، نیز تقسیمبندی اشعار از نظر بنمایه های مفهومی نیایش و موارد مشابه آن در صحیفه سجادیه و...مورد بررسی قرار گرفته است. عطار شاعر عارفی است که نیایشهایش ویژگی عارفانه خاصی دارند و اسرار دعا و نیایش را با زبانی ساده و صمیمی و گاه با بیپروایی خاصی از زبان و یا شخصیت حکایتهایش بیان میکند.