تاثیر مدیریت بقایا و سطوح کودی نیتروژن بر تجمع نیترات باقیمانده خاک و عملکرد ذرت در روش بی خاک ورزی

مدیریت بقایای گیاهی و بهینه سازی کوددهی نیتروژن از فاکتورهای مهم در پایداری سیستم های بی خاک ورزی هستند.
به منظور ارزیابی تاثیر روش های مدیریت بقایای زراعی و مقادیر مختلف کود نیتروژن بر تجمع نیتروژن نیتراتی خاک در پایان فصل رشد، جذب نیتروژن و عملکرد ذرت در روش بی خاک ورزی، این مطالعه مزرعه ای انجام شد. این پژوهش با استفاده از آزمایش کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی داراب اجرا شد. مدیریت بقایای گیاهی به عنوان کرت اصلی در سه سطح باقی گذاشتن بقایا (R.M1)، بیرون بردن بقایا (R.M2)، و خرد کردن بقایای گیاهی با ساقه خردکن (R.M3) و مقادیر مختلف کود نیتروژنه به عنوان کرت فرعی در چهار سطح 150 (N1) ، 200 (N2) ،250 (N3) و300 (N4) کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار در نظر گرفته شد. در هر یک از کرت های آزمایشی، مقدار و اندازهبقایایگیاهی ایستاده و خوابیده، مقدار نیتروژن نیتراتی باقیمانده در خاک بعد از برداشت ذرت،و میزان نیتروژن جذب شده توسط دانه اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که روش های مختلف مدیریت بقایا و سطوح کودی نیتروژن تاثیر معنی داری بر نیتروژن نیتراتی باقیمانده در خاک و جذب نیتروژن توسط دانه دارد. تیمار R.M2باعث تجمع بیشترین مقدار نیتروژن نیتراتی در خاک شده است؛ کمترین میزان نیتروژن نیتراتی در R.M3 مشاهده شده است. تاثیر متقابل N3 × R.M2 نسبت به N4 × R.M2موجب کاهش تجمع نیتروژن نیتراتی به میزان 2/27 درصد شده است. نتایج پژوهش همچنین آشکار می سازد که جذب نیتروژن توسط دانه در تیمارهای R.M3و R.M1در مقایسه با تیمار R.M2، به ترتیب 5/4 و 4/9 درصد کمتر است. یافته های این بررسی نشان می دهد که به کارگیری سیستم N3 × R.M3 نسبت به کاربرد جداگانه آنها (R.M3 یا N3)، تاثیر بیشتری در افزایش عملکرد محصول و جذب نیتروژن توسط دانه دارد.