مقایسه اثرات حاد و مزمن تزریق 1- (3-کلروفنیل) پیپیرازین و میانسرین بر خمیازه و نعوظ آلت تناسلی در موش های صحرایی

خمیازه کشیدن یک رفتار فیلوژنتیک و مسری است که همراه با کشش یا نعوظ آلت تناسلی در پستانداران، پرندگان و خزندگان تحت شرایط مختلف مشاهده می شود. هدف این پژوهش، تعیین اثرات تزریق حاد و مزمن 1- (3-کلروفنیل) پیپیرازین و میانسرین بر خمیازه و نعوظ آلت تناسلی در موش های صحرایی نر بالغ بود.
در این مطالعه تجربی، 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 300-250گرم به طور تصادفی به سه گروه 10تایی شامل؛ گروه دریافت کننده تزریق زیرجلدی سالین به عنوان گروه کنترل، گروه دریافت کننده تزریق زیرجلدی 1- (3-کلروفنیل) پیپیرازین به میزان 5/0میلی گرم بر کیلوگرم و گروه دریافت کننده تزریق زیرجلدی میانسرین به میزان 2/0میلی گرم بر کیلوگرم تقسیم شدند. پس از تزریق زیرجلدی در فاز حاد (روز اول) و فاز مزمن (روز چهاردهم)، تعداد خمیازه و نعوظ آلت تناسلی به مدت 60 دقیقه مشاهده و ثبت شد. داده ها با نرم افزار SPSS 13 و آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه، تعقیبی توکی و T زوجی تحلیل شدند.
گروه میانسرین در فاز حاد، در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری در تعداد خمیازه (01/0p<) و نعوظ آلت تناسلی (05/0p<) نشان داد. گروه مزمن میانسرین کاهش معنی داری نسبت به گروه حاد در تعداد خمیازه (01/0p<) و نعوظ آلت تناسلی (05/0p<) داشت. 1- (3-کلروفنیل) پیپیرازین، در مقایسه با گروه حاد فقط در فاز مزمن افزایش معنی داری در تعداد خمیازه نشان داد (05/0p<).
تجویز حاد میانسرین باعث افزایش و تجویز مزمن آن باعث کاهش تعداد خمیازه و نعوظ آلت تناسلی موش های صحرایی می شود. 1- (3-کلروفنیل) پیپیرازین فقط در فاز مزمن موجب افزایش تعداد خمیازه می شود.