مقایسهٔ اثربخشی دل بستگی درمانی و آموزش مهارت های فرزندپروری بارویکرد آدلر، بر مادران دارای کودک مبتلا به اختلال دل بستگی

هدف از پژوهش حاضر مقایسهٔ اثربخشی دل بستگی درمانی و آموزش مهارت های فرزندپروری با رویکرد آدلر بر مادران دارای کودک مبتلا به اختلال دل بستگی است.
پژوهش حاضر، مبتنی بر مطالعهٔ نیمه تجربی باطرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. ازاین رو، تعداد 150 نفر مادر دارای کودک پیش دبستانی در شهرستان آران و بیدگل به روش خوشه ایانتخاب و پرسشنامهٔ اختلال دل بستگی راندولف 2000 را تکمیل کردند. افراد در دو گروه آزمایش ویک گروه کنترل (هر گروه 15 نفر) قرارگرفتند. روی افراد نمونه پیش آزمون و پس آزمون اجرا و نتایج به دست آمده با روش تحلیل کوواریانس تحلیل شد.
باتوجه به یافته ها، میانگین و انحراف معیار نمرات اختلال دل بستگی مرحلهٔ پس آزمون برای گروه دل بستگی درمانی 3٫21±41٫00 و در گروه آموزش مهارت های فرزندپروری 8٫10±45٫80 و در گروه کنترل 17٫19±59٫73 بود. نتایج حاصل نشان داد تفاوتی در تاثیر دو گروه درمانی و آموزشی وجود نداشت؛ اما، میانگین های هر دو گروه آزمایش درمقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کمتر بود (0٫001>p)؛ بنابراین، هر دو مداخلهٔ درمانی و آموزشی تاثیر معناداری بر کاهش اختلال دل بستگی داشتند.
در مطالعهٔ حاضر نتایج نشان دهندهٔ تاثیر دو مداخله بر کاهش علائم اختلال دل بستگی کودکان است. درواقع دل بستگی درمانی و آموزش مهارت های فرزندپروری باعث افزایش مهارت های ارتباطی و خودآگاهی مادر شده و تقویت احساس ارزش مندی و اعتمادبه نفس را در پی دارد. این امر سبب بهبود عملکرد مادران و درنتیجه کاهش علائم اختلال دل بستگی در کودکان می شود.