بررسی تطبیقی ارکان و الزامات حکومت محلی در ایران و ژاپن

حکومت خوب محلی، نزدیک ترین، واقعی ترین و مردمی ترین مصداق حکمروایی خوب است که هم پدیده مشارکت مردم در آن واقعی است، هم نظارت در آن عینی و ملموس است و هم زمینه ساز و شکل دهنده فرهنگ مردم سالاری و حکمروایی خوب در سطح ملی است. از همه مهم تر، با بحرانی شدن الگوی متمرکز دولت های ملی، دولت های محلی نقش برجسته ای در توسعه متوازن ایفا می کنند. در مقاله حاضر، ارکان و الزامات حکومت محلی/ شهری در ایران و ژاپن بررسی می شود. پرسش های این نوشتار عبارت اند از: وضعیت حکومت محلی در این کشورها به چه نحوی است؟ مبنای مشروعیت آن ها چیست؟ از چه صلاحیت هایی در اعمال قدرت عمومی برخوردار هستند؟ و نوع رابطه حکومت مرکزی و محلی و نحوه نظارت بر نهادهای محلی چگونه است؟ این مقاله از طریق جمع آوری داده ها از منابع حقوقی مختلف و با روش توصیفی- تحلیلی به دنبال پاسخ به پرسش های یادشده است. مولف مقاله بر این باور است که افزون بر لزوم تقویت و رفع مشکلات ارکان دولت محلی، همه راه حل های حقوقی مورد بحث در مقاله زمانی اثربخش خواهد بود که در راستای تحقق توسعه متوازن، تغییرات جدی در سیاست های ملی و رویکرد ملی به حوزه محلی و منطقه ای و آمایش سرزمینی حاصل شود.