زمان در سالن وورتمبرگ: از تکثر تا وحدت

سالن وورتمبرگ، اثر پاسکال کینیار، که در قالب اتوبیوگرافی خیالی نگاشته شده است، نمایانگر سفری تمام عیار در دل زمان و خاطره است. با این حال، این اثر قوانین نوع ادبی که بدان تعلق دارد را آشکارا تغییر داده است، به طوری که گاهی از آن با عنوان «ضد بیوگرافی» یاد می شود. در سرتاسر این داستان، بخشی از گذشته که ذهن راوی را به خود مشغول کرده است، پی در پی تکرار می شود. به موازات آن، راوی تلاش دارد تا از این زمان تکرار شونده خلاصی یابد. پژوهش حاضر به بررسی شیوه بازنمایی داستان توسط راوی و نیز تغییراتی که او در ساختارهای زمانی داستان ایجاد نموده است، می پردازد. با مطالعه این ساختارها قادر خواهیم بود ساز و کارهایی را که سبب ایجاد این تکرار می شوند، مشخص نماییم و نیز بدانیم که آیا تلاش راوی برای رهایی از تکرار به نتیجه رسیده است یا خیر. روایت شناسی که اساسا «گفتار روایی» را مورد مطالعه قرار می دهد، به خوبی می تواند به بررسی نقش راوی، که واسطه میان داستان و متن است، بپردازد. این شیوه نقد به ما اجازه می دهد که روابط موجود بین دو زمان (زمان داستان و زمان روایت) را بررسی نماییم و علت این تکرار و تاثیر آن بر روی شیوه ارائه داستان را دریابیم.