تبیین هنر در اندیشه ابن عربی، بر اساس نظریه قلب و مظهریت جامع انسان

هرچند مسئله هنر، نه به شکل امروزی برای اب نعربی مطرح بوده است و نه اساسا در کانون اندیشه او قرار داشته، اما می توان از بحث های وجودشناختی و انسا نشناختی او مبانی منسجمی را در این خصوص به دست آورد و مسائل دنیای امروز هنر را در افقی تازه مشاهده کرد. مسائلی ازای ندست که هنر به چه معناست و یا چه فاید های بر آن مترتب است، اگرچه به صراحت در آثار ابن عربی مطرح نیست و بحث مستقلی از آنها در مکتوبات حجیم شیخ اکبر وجود ندارد، امامی توان از رهگذر خوانشی معطوف به اکنون و آینده از مبانی نظری ابن عربی و بسط منطقی آنها، خطوط اصلی نگاه او به این امور را دریافت. در این مقاله قصد داریم تا با استفاده از نظریه تجلی و مظهریت عالم امکان برای حضرت حق، چیستی هنر و فایده مترتب بر آن را تبیین کرده و سرفص لهای بنیادین نگاه محیی الدین به هنر را تا حدودی روشن سازیم. ازای نرو، ابتدا سه حیث متفاوت انسان در نظریه تجلی را بررسی کرده و سپس با تبیین مفاهیم اساسی انسان شناسی اب نعربی نظیر مقام قلب و جامعیت وجودی انسان، شان خیالی هنر به مثابه مظهری جامع را نشان می دهیم.