بررسی میزان بهره گیری از قرآن و نهج البلاغه در مقالات علمی- پژوهشی فارسی در دانشگاه های علوم پزشکی

هرچند قرآن کریم و نهج البلاغه کتاب هایی در زمینه بهداشت و پزشکی نیستند؛ اما در هریک از این منابع نکاتی وجود دارد که می توان از آن ها در تدوین دستورالعمل های مرتبط با سلامت و بیماری سود برد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان بهره گیری از منابع فوق در تدوین مقالات علوم پزشکی انجام شد.
پژوهش مقطعی و کاربردی حاضر به صورت سرشماری در ارتباط با مقالات علمی- پژوهشی فارسی زبان منتشرشده از سوی دانشگاه های علوم پزشکی انجام شد. داده ها با استفاده از چک لیست محقق ساخته ای متناسب با اهداف پژوهش و از طریق بررسی کلیه مقالات و منابع آن ها گردآوری گردیدند. شایان ذکر است که جهت پردازش داده ها از شاخص های آماری توصیفی استفاده شد.
یافته های حاصل از استخراج 186735 منبع از 6907 مقاله منتشرشده در قالب 696 شماره از مجلات علمی- پژوهشی فارسی متعلق به 47 دانشگاه علوم پزشکی کشور نشان داد که موارد استفاده از قرآن کریم و نهج البلاغه به عنوان منابع مورد استناد به ترتیب 404 و 20 مرتبه (کمتر از 1 درصد) بوده است که در این میان پراستنادترین سوره های قرآن به ترتیب سوره بقره، انعام، نساء و اسراء بودند.
استنتاج: اگرچه یافته های پژوهش از به کارگیری قرآن و نهج البلاغه به عنوان منابع مورد استناد در مقالات علوم پزشکی حکایت دارند؛ اما میزان آن بسیار اندک به نظر می رسد.