اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر کارکردهای اجرایی و هماهنگی دیداری حرکتی کودکان مبتلا به اختلال خواندن

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر کارکردهای اجرایی و هماهنگی دیداری حرکتی دانش آموزان نارساخوان می باشد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون – پس آزمون دو گروهی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان مبتلا به اختلال خواندن مراجعه کننده به مراکز درمانی شهرستان مشهد در سال 1394 تشکیل می دهند. نمونه پژوهش 40 کودک مبتلا به اختلال خواندن بود که به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل(هر گروه 20 نفر) گمارده شدند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون های برج لندن، استروپ، عملکرد پیوسته و با استفاده از آزمون مداد کاعذی هماهنگی دیداری حرکتی بندر گشتالت جمع آوری، و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خودتعلیمی کلامی بر تمامی کارکردهای اجرایی(به استثنا خطای همخوان در آزمون استروپ) و هماهنگی دیداری حرکتی افراد نارساخوان موثر است(01/0˂P). با توجه به یافته ها استنباط می شود که آموزش خودتعلیمی کلامی، درمانی موثر جهت بهبود علائم کودکان نارساخوان می باشد.