تاثیر دوازده هفته تمرینات عملکردی بر زاویه سر به جلو و شاخص های اسپ

سر به جلو، یکی از شایع ترین ناهنجاری های وضعیتی است که منجر به عدم سازماندهی عضلات مشترک بین گردن و شانه می شود و در نهایت، ظرفیت ششی و تنفس صحیح افراد را با مشکل مواجه می سازد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 12 هفته تمرینات عملکردی بر ناهنجاری سر به جلو و شاخص های اسپیرومتری در افراد مبتلا به این عارضه بود.
در این مطالعه نیمه تجربی، 40 فرد دارای ناهنجاری سر به جلوی بیشتر از 46 درجه به صورت هدفدار انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفره تجربی و شاهد قرار گرفتند. قبل و پس از 12 هفته تمرینات عملکردی (کششی- ثباتی و خوداصلاحی فعال- تکلیف محور)، زاویه سر به جلو با استفاده از روش عکس برداری از نمای نیم رخ و محاسبه زاویه خط میان تراگوس و 7C با خط عمودی (زاویه سر به جلو) اندازه گیری و شاخص های اسپیرومتری ثبت گردید. از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 > α).
در گروه تجربی، میانگین زاویه سر به جلو بعد از تمرینات به طور معنی داری کاهش یافت و از 14/4 ± 25/55 به 24/4 ± 30/51 درجه رسید (001/0 > P). همچنین، افزایش معنی داری در ظرفیت های تنفسی Forced expiratory volume (FEV1) (از 50/4 ± 50/87 به 51/4 ± 95/92 درصد)، Forced vital capacity (FVC) (از 04/6 ± 05/89 به 83/4 ± 10/94 درصد) و Peak expiratory flow (PEF) (از 08/4 ± 55/86 به 00/4 ± 65/91 لیتر بر دقیقه) مشاهده گردید (001/0 > P)، اما چنین تغییراتی در گروه شاهد ایجاد نشد.
انجام تمرینات عملکردی به عنوان یک روش ساده و غیر تهاجمی جهت اصلاح عارضه سر به جلو و در نتیجه، بهبود وضعیت تنفسی در افراد دارای این ناهنجاری توصیه می گردد.