اهمیت اشیاء در تبدیل فضای روایی به فضای نمایشی در آثار رادی (با تاکید بر نمایشنامه های دهه 60 و 70)

در مطالعات روایت شناسی، روایت به عنوان «توالی رویدادها» تعریف می شود. با این تعریف عامل زمان مورد تاکید قرار می گیرد و در مقابل، اهمیت فضا نادیده گرفته می شود. اما در درام فضا به شکلی برجسته نمود می یابد به طوری که لازمه شکل گیری درام، به تصویرکشیدن مکانی دقیق و مشخص است. این در حالی است که در درام ایران غالبا فضاپردازی چندان مشهود و دقیق نیست و فضا در این آثار بیشتر در قالب کلام و به صورت روایی ارائه می شود و نه به شکل نمایشی. اکبر رادی اما ازجمله نمایشنامه‏نویسانی است که برداری دقیق و عینی از فضا بر روی صحنه ترسیم می‏کند و با کمک اشیاء، فضا را بر روی صحنه عینیت می‏بخشد. در نمایشنامه های رادی اجزای درام همچون شخصیت، کنش و پس زمینه اثر در پیوندی محکم با اشیاء پیش می روند. در آثار او حضور جسمانی شخصیت ها در ارتباطی تنگاتنگ با موقعیت فضایی و اشیاء پیرامونشان قرار می گیرند و حتی احساسات شخصیت نیز برداری فضایی می یابد.
این تحقیق می کوشد با روشی توصیفی-تحلیلی، پس از تعریف فضا در روایت شناسی و تطبیق آن با درام، نقش اشیاء را در عینیت بخشی به فضای نمایشی در آثار دهه شصت و هفتاد رادی موردبررسی قرار دهد. به این منظور راهکارهای رادی در هویت بخشی به اشیاء بر روی صحنه در نمایشنامه هایش بررسی می‏شود، پیوند دقیق شیء و شخصیت در گزیده‏ای از آثارش بررسی می‏شود و چگونگی ثبت خاطره بر پیکره اشیاء در متونش دنبال می‏شود.