مقایسه عملکرد روش انگشت نگاری و اندازه-گیری صحرایی فرسایش در منشایابی رسوبات آبی

نخستین گام برای اجرای برنامه های حفاظت خاک، تعیین اهمیت نسبی منابع رسوب و در نتیجه شناسایی مناطق بحرانی در داخل حوزه آبخیز میباشد. هدف این تحقیق مقایسه نتایج روش انگشت نگاری رسوبات و اندازه گیری صحرایی فرسایش برای منشایابی رسوبات آبی در آبخیز ورتوان می باشد. بدین منظور از تحلیل تشخیص برای تعیین ترکیب بهینه ردیاب و از مدل های چندمتغیره ترکیبی برای تعیین سهم منابع رسوب استفاده شد. برای اندازه گیری میزان فرسایش واحدهای سنگشناسی نیز از تله های رسوب گیر استفاده شد. نتایج نشان داد سهم واحدهای رسوبی، آهکی و آتشفشانی در رسوبات خروجی حوزه به ترتیب برابر 6/47، 4/37 و 1/15 درصد و اهمیت نسبی این منابع از نظر رسوب ویژه به ترتیب برابر 58/1، 04/1 و 48/0 است. همچنین میانگین حداقل و حداکثر وزن رسوبات تجمع یافته در تله های رسوب گیر بهترتیب برابر 2/13 و 6/221 گرم برای واحدهای آهک اوربیتولین دار و پلاژیوکلازدار بود. در کل نتایج و کارآیی روش انگشت نگاری، توسط اندازه گیری های میدانی مورد تایید قرار گرفت. همچنین اختلافات نتایج دو روش مورد استفاده را می توان حاصل اختلاف مساحت واحدها و نیز عدم لحاظ نسبت تحویل رسوب مقاومت های مکانی و سپری در روش اندازه گیری صحرایی دانست.