تعیین مسیر بهینه خطوط شبکه اتوبوسرانی با استفاده ازANP در محیط نرم افزارArcGIS جهت بهبود شاخص های مدیریتی و افزایش بهره وری سیستم

آنچه متخصصین حوزه حمل ونقل جهان برروی آن اتفاق نظر دارند، دستیابی به الگوی حمل ونقل پایدار در شهرها است. حمل ونقل همگانی تاحد زیادی به عنوان یک گزینه قابل اتکا برای حمل ونقل پایدار درنظرگرفته می شود. جهت افزایش سهم سیستم های حمل ونقل همگانی از سفرهای درون شهری، لازم است تا اقداماتی جهت برنامه ریزی به سمت بهبود مدیریت وافزایش بهره وری آن انجام گیرد. درهمین راستا، مهم ترین مرحله درروند برنامه ریزی این حوزه، اصلاح و یا بازتعریف مسیر خطوط شبکه می باشد. این فرایند به عنوان مرحله استراتژیک جهت مدیریت برنامه های بلندمدت شبکه شناخته می شود. این تحقیق به بیان مدلی جهت تعیین مسیر-بهینه خطوط اتوبوسرانی باهدف افزایش میزان پوشش شبکه در سطح شهر و کاهش تعداد خطوط موازی در خیابان ها می پردازد. بدین جهت ابتدا تعداد9 پارامتر موثر که تاثیر آن هم در مسئله مسیریابی و هم در شرایط منطقه موردمطالعه دیده شده است، انتخاب گردید. پارامترهای درنظر گرفته شده شامل جمعیت تحت پوشش هرخط، مسافران ایستگاه ها، نوع معبر و عرض-عبوری آن، سطح سرویس، سرعت ناوگان اتوبوسرانی، تسهیلات ایستگاه ها، چگالی دسترسی، کاربری اراضی و طول هرلینک می شوند. سپس پارامترهای مذکور با توجه به میزان تاثیرگذاری بر مسئله، به وسیله فرایند تحلیل شبکه ای و براساس نظر تعدادی از کارشناسان خبره، وزن دهی شده و پس ازآن وزن های به دست آمده جهت انجام عملیات بهترین مسیر وارد برنامه تحلیل شبکه نرم افزار ArcGIS می شوند. به جهت سنجش مدل از داده های شهرستان خمینی شهر به عنوان منطقه موردمطالعه استفاده شده است. نتیجه، ایجاد شبکه جدید با تغییر در مسیر 20خط از خطوط موجود درجهت افزایش 18هزارنفری میزان پوشش شبکه و کاهش 22 کیلومتری طول همپوشانی خطوط می باشد.