تصور، امکان مفهومی و معرفت وجهی؛ نقدی به مدل ایچیکاوا و جارویس برای کسب معرفت وجهی

در این مقاله مدل پیشنهادی ایچیکاوا و جارویس (2011) برای تبیین کسب معرفت وجهی (یا امکان کسب چنین معرفتی) با استفاده از تصور را بررسی کرده ام. ایچیکاوا و جارویس پس از تعریف مفهوم «تصور منسجم» ادعا می کنند که با تصور منسجم، گرچه به امکان متافیزیکی نمی رسیم اما به نوع دیگری از امکان، یعنی امکان مفهومی دست می یابیم. ایشان در توضیح این که چه گزاره ای ممکن مفهومی است از انگاره «استلزام مفهومی» استفاده می کنند: گزاره ای ممکن مفهومی است که به لحاظ مفهومی مستلزم یک گزاره نامعقول نباشد. نویسندگان نشان می دهند که امکان مفهومی با تصور منسجم هم مصداق است -و بنابراین هرگاه بتوانیم تصور منسجم از گزاره ای داشته باشیم، آن گزاره از نظر مفهومی ممکن است. ایچیکاوا و جارویس در مرحله بعد مدلی برای رابطه امور وجهی مفهومی و متافیزیکی پیشنهاد می کنند: اگر گزاره P به لحاظ مفهومی مستلزم صدق گزاره ای در جهان واقع باشد که در واقع برقرار نیست، آنگاه گزاره P غیرممکن متافیزیکی است. در این مقاله پس از گزارش مدل پیشنهادی ایچیکاوا و جارویس نشان داده ام که مدلی که ایشان برای رابطه تصورپذیری و معرفت وجهی ارائه می کنند، در تبیین کسب معرفت وجهی (یا امکان کسب چنین معرفتی) با استفاده از تصور ناتوان است.