دلالت آیه نهم سوره حجر بر تحریف ناپذیری قرآن کریم

اندیشمندان از دیرباز در حوزه اثبات تحریف ناپذیری قرآن به دلایل گوناگون عقلی و نقلی تمسک جسته اند. در این بین، آیات 9 حجر و 41 فصلت، مهم ترین دلیل نقلی ایشان بر اثبات این مدعاست. آنان حفظ ذکر در آیه 9 سوره حجر و همچنین راه نیافتن باطل به قرآن را که در آیه 41 سوره فصلت آمده است، دارای اطلاق دانسته و دلیلی بر امکان نداشتن تحریف گرفته اند. هرچند سوره فصلت دارای قرائنی در اثبات این معناست، اما آیه 9 حجر با تکیه بر سیاق آیات ابتدایی اش، بر حفظ مطلق قرآن دلالت ندارد بلکه صرفا بر سلامت قرآن از مداخله جنیان و تصرف آنان در وحی تا پیش از نزول بر قلب پیامبر (ص) ظهور دارد. افزون بر سیاق، دیگر قرائن درون متنی همچون آیات مشابه با آیه حفظ، اتهام جنون به پیامبر و قرائن برون متنی همچون اقوال صحابه و تفسیر برخی مفسران متقدم و متاخر مبنی بر تخصیص حفظ وحی به مرحله نزول را نیز می توان به عنوان مویدی بر این دیدگاه برشمرد.