تاثیر حلال های آلی بر فعالیت و پایداری آنزیم اندوگلوکاناز و پایدارسازی آن با ساکارز

به کارگیری آنزیم ها در حلال های آلی برای مصارف صنعتی و صنایع داروسازی حائز اهمیت می باشد. کاهش فعالیت آنزیم ها در حضور حلال های آلی می تواند به دلیل سخت شدن ساختار پروتئینی آنزیم ها در حلال های آلی ، واسرشتگی و مهار آنزیمی باشد. معمولا پایداری آنزیم ها نیز در حلال های آلی کاهش می یابد. برای رفع این مشکل می توان از روش های پایدارسازی پروتئین ها نظیر افزودنی ها، مهندسی پروتئین و تغییرات شیمیایی استفاده نمود. در این تحقیق ابتدا آنزیم اندوگلوکاناز Aacel9A تولید و سپس فعالیت و پایداری آنزیم در درصدهای مختلفی از حلال-های آلیn –پروپانول، دی متیل فرمامید (DMF) و دی متیل سولفواکسید (DMSO) مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت برای پایدارسازی آنزیم از افزودنی ساکارز استفاده گردید. نتایج نشان داد که حلال DMSO در غلظت های 5 % و 10 % باعث افزایش فعالیت آنزیم و در غلظت های بالاتر باعث کاهش فعالیت آنزیم شد. بقیه حلال ها از همان غلظت های پایین باعث کاهش فعالیت آنزیم شدند که در این میان DMF بیشترین تاثیر را بر روی کاهش فعالیت آنزیم داشت. پایداری آنزیم توسط ساکارز در حضور حلال دی متیل سولفواکسید در مقایسه با سایر حلال ها بیشتر بود. افزودن ساکارز تاثیر قابل ملاحظه ای بر پایداری آنزیم در حضور حلال های -nپروپانول و DMF نداشت.