مقایسه اثرات بازدارندگی نایسین، پلی ال لیزین، گلایسین، نانوذرات منیزیم اکسید و عصاره اسپند بر سودوموناس آئروژینوزا استاندارد و مقاوم چند دارویی

سودوموناس آئروژینوزا از مهمترین عوامل عفونت های بیمارستانی محسوب می شود که سویه های استاندارد و مقاوم آنتی بیوتیکی آن می توانند اندام های حیاتی بدن از قبیل ریه ها و سیستم ادراری را آلوده سازند. در این تحقیق، اثرات مهارکنندگی نایسین، گلایسین، پلی ال لیزین، نانوذرات منیزیم اکسید و عصاره هیدروالکلی اسپند بر سویه های استاندارد و مقاوم چند دارویی سودوموناس آئروژینوزا بررسی شده است.
نانوذرات منیزیم اکسید به روش شیمیایی مرطوب در اندازه nm 50-30 تهیه گردیدند. ساختار نانوذرات توسط آنالیز پراش اشعه X (XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) تائید شدند. عصاره گیری از دانه های اسپند به روش خیساندن در محلول آب-اتانول 1:1 صورت پذیرفت. محلول هایی از گلایسین، پلی ال لیزین و نایسین تهیه شدند و توسط فیلتر μm 0/22 استریل گردیدند. اثرات بازدارندگی کلیه ترکیبات در قالب مقادیر قطر هاله مهاری رشد (IZD)، حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و حداقل غلظت کشندگی (MBC) با استفاده از روش های انتشار در دیسک و میکرو رقیق سازی براث طبق استانداردهای CLSI تعیین گردیدند.
یافته ها و بحث: اثرات مهاری شاخصی از گلایسین، پلی ال لیزین، نانوذرات منیزیم اکسید و عصاره گیاهی در بالاترین غلظت به کاررفته بر سودوموناس آئروژینوزا مشاهده نشد. اثرات بازدارندگی فقط در مورد نایسین با قطر هاله عدم رشد mm 08/13 و 36/10 و MIC معادل μg/mL 128 و 64، و MBC معادل μg/mL 512 و 256 علیه دو سویه استاندارد و مقاوم ثبت گردید. نایسین به عنوان یک نگهدارنده طبیعی مواد غذایی می تواند به تنهایی یا در ترکیب با آنتی بیوتیک های رایج، در درمان بیماری های ناشی از سودوموناس آئروژینوزا بکار برده شود.