تحلیل ساختاری داستان «دختر بی دست» اثر فرآنسوا بوناوانتور براساس متدهای تحلیلی پروپ، برمون،گرماس و تودوروف

هدف ساختارگرایی اولویت بخشیدن به یک نظام منسجم و جهان شمول از پیوند ها و روابطی است که در بین عناصر مختلف زبانی، اجتماعی ، اقتصادی و غیره وجود دارد. بر همین اساس، تحلیل ساختاری آثار روایی نیز بدنبال آن است که امکان دستیابی به الگوهای فراگیر و ساختاری روایت را فراهم نماید. ساختارگرایانی چون « ولادیمیر پروپ» ، «کلود برمون» ،«تزوتان تودوروف» و «ژولین گرماس» بر اساس پیوندهای واحدهای روایی، نوعی روش های تحلیلی را ابداع کردند که کم و بیش، قابل انطباق به تمام آثار ادبی می باشد. به منظور شناخت بهتر نظریات این ساختارگرایان، در این مقاله سعی برآن شده است تا حکایتی از «فرآنسوا بوناوانتور» با نام دختر بی دست را که از ساختاری نسبتا غنی و در عین حال ساده برخوردار است با تکیه بر نظریات این ساختارگرایان تجزیه و تحلیل نماییم. در حقیقت، علاوه بر آشنایی با چهار نوع تحلیل ساختاری حکایت، در این مقاله، نگاهی قیاسی خواهیم داشت به نکات اشتراک و افتراق نظریات این نظریه پردازان که نتیجه ی آن علم به درجه و چگونگی تطبیق هر کدام از این نظریه ها با حکایتهاست.