مبانی پایداری سپاهیان در سیاست نظامی امپراتوری عثمانی

امپراتوری عثمانی یکی از معدود امپراتوری های بزرگ جهانی است که متجاوز از شش قرن، گستره وسیعی از جهان آن روز اعم از مسلمان و غیرمسلمان را تحت انقیاد و فرمانروایی درآورد. امپراتوری مزبور، تاثیر بسیار مهمی در ابعاد سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و نظامی بر مناطق و کشورهای تحت سلطه خود بر جای گذاشت. در مقاله پیش روی، تلاش شد تا با ورود به مبحث سیاست نظامی حکومت یاد شده، مبانی و شیوه های ایجاد پایداری در سپاهیان با رویکردی توصیفی تحلیلی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. یافته های پژوهش نشان می دهد که عثمانیان از آغاز تکاپوهای نظامی و فتوحات روش های متعدد و کارآمدی را در جهت بسیج، تهییج و ایجاد پایداری در نظامیان در حین اعزام، قبل و در جریان نبرد استفاده کرده و به کار بسته اند. از جمله روش های اعمال شده می توان به بهره گیری از منابع و متون مقدس اسلامی، شخصیت ها و نمادهای معنوی و ادبی مورد احترام، وعده مواهب مادی و دستیابی به غنایم و اموال کفار حربی، حضور فعال مقامات عالی امپراتوری در میدان های نبرد و قائل شدن حق رای برای فرماندهان در اتخاذ تصمیم ها و تاکتیک های جنگی اشاره نمود.