نقش تداعی معانی بر خلاقیتهای زبانی اسیر شهرستانی (با تکیه بر فنون بدیعی)

تداعی معانی یکی از مهمترین توانایی های ذهن انسان است که طی آن موضوعات مرتبط، یکدیگر را به ذهن فرا میخواند. این توانایی ذهن، اساس و مبنایی برای جوشش آگاهی ها و گفتگوهای درونی است که زمینه ساز آفرینشهای ادبی، به خصوص شعر میشود. در فرایند سرودن شعر، کشف روابط، ظرایف و تناسبهای پیچیده صوری و معنوی در میان کلمات است که التذاذ هنری می آفریند و تداعی، حضور سلسله ای از واژه ها یا اندیشه ها را در ذهن شاعر ممکن میسازد. در سبک هندی که تلاش شاعران برای کشف ارتباط میان کلمات، نکته یابی و مضمون سازی به اوج خود میرسد موتیفها و مضامین و آرایه های به کار گرفته شده توسط شاعران، تحت تاثیر مستقیم تداعی معانی در ذهن قرار میگیرند. این تداعی ها تاثیر مستقیم و آشکاری بر فنون بدیعی و صور خیال گذاشته است. در این مقاله پس از تعریف مفهوم تداعی، نقش تداعی معانی در خلاقیتهای زبانی و شیوه آفرینش فنون بدیعی در غزلیات اسیر شهرستانی بررسی شده است.