تهیه و ارزیابی نانوحامل های پلیمری حاصل از اتصال پلی اتیلن ایمین به پلی ال لیزین با استفاده از لینکر 10 کربنه به منظور انتقال ژن به سلول یوکاریوتی

فقدان یک حامل ژن رسان کارآمد همواره بزرگترین چالش در ژن درمانی بوده است. دو پلیمر پلی اتیلن ایمین (PEI) و پلی ال لیزین (PLL) بیشترین حامل های غیر ویروسی هستند که مورد مطالعه قرار گرفته اند. این مطالعه با هدف تهیه و ارزیابی نانوحامل های پلیمری حاصل از اتصال پلی اتیلن ایمین به پلی ال لیزین با استفاده از لینکر 10 کربنه به منظور انتقال ژن به سلول یوکاریوتی انجام شد.
در این مطالعه تجربی، دو مدل نانوحامل سنتز شدند، مولکول PLL با وزن مولکولی بالا (30-70 کیلو دالتون) به عنوان مرکز ذره در نظر گرفته شد و سپس به میزان 10 و 50 درصد آمین های نوع اول PLL با لینکر 10 کربنه جایگزین شدند. سپس PEI با وزن مولکولی متوسط (25 کیلو دالتون) با واسطه لینکرها به PLL متصل گردید. خصوصیات فیزیکو شیمیایی حامل های سنتز شده، سمیت سلولی و قابلیت انتقال ژن در سلول های نوروبلاستومای موشی (Neuro2A) مورد ارزیابی قرار گرفت.
حامل های سنتز شده همگی قادر به تشکیل پلی پلکس در ابعاد نانو (96-122 نانومتر) بودند و حامل PLL-L10%-PEI قادر به افزایش ترانسفکشن نسبت به پلیمر های پایه اش (PEI و PLL) بود، در حالیکه که سمیت سلولی کمتری نیز نسبت به PEI دست ورزی نشده نشان داد (05/0>P).
نانو ذره (PLL-L10%-PEI) به عنوان بهترین نانوذره حاصله در این مطالعه با بار ذره ای 5/8+ میلی ولت و اندازه ذره ای 116 نانومتر می باشد. این نانوحامل در عین حال که سبب افزایش کارآیی ترانسفکشن می شود، سمیت سلولی را نیز کاهش می دهد. از این رو این نانوحامل برای مقاصد ژن رسانی به سلول های مختلف پیشنهاد می شود.