بررسی تحلیلی قرارداد انتظامات مرزی ایران و شوروی (1957 م) و تاثیر آن بر مدیریت مرزهای دریایی

مرزها ضمن آنکه عامل جداکننده دو واحد سیاسی هستند، عامل پیوند فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی ملت ها نیز محسوب می شوند. در کشورهایی نظیر ایران که با برنامه ریزی نظام سلطه، مرز از میان قومیت ها گذرانده شده، وابستگی های متعددی وجود دارد که در صورت مدیریت، برنامه ریزی و سیاست گذاری مناسب، چه بسا به فرصت تبدیل شود و مرزهای دو کشور را به عامل وحدت، ثبات و امنیت در دو سوی مرز، تبدیل نماید. مدل مدیریت یکپارچه مرزی، می تواند گام بزرگی جهت دستیابی به مدیریت بهینه مرزها باشد. با به استقلال رسیدن چندین کشور در سواحل دریای مازندران، پس از فروپاشی شوروی سابق، نیاز شدید به ایجاد توافق هایی میان همه کشورهای ساحلی احساس می شود تا میزان بهره مندی هر یک از این کشورها را از منابع و امکانات دریای مازندران به درستی و منصفانه تحت مقرراتی مشخص درآورد. تحقیق حاضر در جهت دستیابی به شناخت کامل و درک بهتر شاخص های موثر در مدیریت مرزها و با هدف تبیین فرایند و زمینه های انعقاد قرارداد انتظامات مرزی ایران و شوروی (1957 م) و تاثیر مولفه های آن بر مدیریت مرزهای دریایی انجام شده است. روش پژوهش توصیفی و از نظر هدف کاربردی است، برای جمع آوری اطلاعات از روش اسنادی استفاده شده است و روش تجزیه وتحلیل مطالب و یافته ها به طور استنباطی و تحلیل محتوی است. نتایج تحقیق نشان می دهد که قرارداد انتظامات ایران و شوروی 1957 م تاثیرات مثبتی بر مرزهای جمهوری اسلامی ایران و دولت اتحاد جماهیر شوروی داشته و در حال حاضر نیز این قرارداد، می تواند در بسیاری از موارد به عنوان مرجعی برای رفع مشکلات و حوادث دریایی مورد استفاده قرار گیرد که این امر در مدیریت بهینه مرزهای دریایی نیز تاثیر مثبت دارد.