تاثیر آموزش تاب آوری بر سبک های مقابله ای و خوش بینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست

بی سرپرستی و بدسرپرستی همواره اثرات روانی و تربیتی منفی بر کودکان داشته است، هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش تاب آوری بر سبک های مقابله ای و خوش بینی کودکان بی سرپرست و بدسرپرست بود.
این پژوهش به روش شبه ‏آزمایشی با طرح پیش ‏آزمون- پس‏ آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‏ آماری شامل تمامی دختران 12 تا 16 ساله بی سرپرست و بدسرپرست ساکن در مراکز نگهداری این کودکان در شهر اردبیل در سال 1395 بودند که از میان آنها 30 نفر به طور تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جای دهی شدند. شرکت ‏کنندگان گروه آزمایش، آموزش تاب آوری را طی 9 جلسه دریافت نمودند. برای جمع ‏آوری داده ها از پرسشنامه سبک های مقابله (پاکر و اندلر، 1990) و خوش بینی (شی یر، کارور و بریج، 1994) استفاده شد و برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوورایانس چندراهه و یک راهه استفاده گردید.
نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه در سبک های مقابله ای مسئله مدار (0/05>P، 15/16=F)، هیجان مدار (0/05>P، 36/9=F) و خوش بینی (0/01> P،21/24=F) وجود داشت ولی در سبک مقابله اجتنابی (0/05

نتیجه گیری

با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش تاب آوری با افزایش انعطاف پذیری و بهبود سلامت روان شناختی منجر به افزایش سبک های مقابله ای کارآمد و خوش بینی در کودکان بی سرپرست و بدسرپرست شده است بنابراین می توان از آموزش تاب آوری در جهت ارتقاء سلامت روانی و اجتماعی افراد استفاده نمود.