اثر نوع تمرین بر نشانگران آپوپتوز هپاتوسیتی در رت های تغذیه شده با غذای پرچربب

اثرات ضد التهابی و ضد آپوپتوتیک فعالیت بدنی مشخص شده است و اثربخشی آن وابسته به شدت، مدت و نوع می باشد. چون چاقی به عنوان التهاب خفیف مزمن در نظر گرفته می شود، منطقی است آسیب های دژنراتیو بافتی به ویژه در کبد به عنوان مرکز متابولیسم رخ دهد. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر دو نوع تمرین هوازی (استقامتی و تناوبی شدید) بر نشانگران آپوپتوز هپاتوسیتی در رت های تغذیه شده با غذای پرچرب بود.
در یک کارآزمایی تجربی، 28 سر رت نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در چهار گروه کنترل نرمال، کنترل- غذای پرچرب، غذای پرچرب-تمرین استقامتی، غذای پرچرب-تمرین شدید تناوبی قرار گرفتند. در مرحله اول به مدت 13 هفته آزمودنی ها غذای پرچرب دریافت نمودند. پس از آن به مدت 12 هفته، هفته ای 5 جلسه به تمرین پرداختند. در پایان دوره، پس از بیهوشی بافت کبد جهت سنجش بیان ژن های مسیر آپوپتوز برداشته شد.
تمرین با شدت بالا موجب افزایش معنی دار بیان ژن BAX شد (01/0P=)، در حالی که اثر معنی داری بر بیان ژن Bcl-2 نداشت (06/0P=). تمرین شدید تناوبی در مقایسه با تمرین استقامتی با شدت متوسط موجب افزایش در نسبت 2 BAX/Bcl- شد. الگوی تغییرات Caspase-9 نیز مشابه تغییرات نسبت BAX/Bcl-2 بود.
نتایج نشان داد، اثر فعالیت بدنی بر مسیر آپوپتوز هپاتوسیتی وابسته به نوع و شدت آن می باشد. لذا توصیه می گردد از تمرینات استقامتی با شدت متوسط برای حفاظت کبد از آسیب های ناشی از تغذیه با غذای پرچرب استفاده شود.