طراحی فضاهای درمانی در جهت تاثیرگذاری بر روند بهبود بیماران

بیماران در طی دوران درمان نه تنها ازلحاظ جسمی بلکه ازلحاظ روحی هم تحت فشار قرار دارند. متاسفانه کامل نبودن تسهیلات بیمارستانی گاهی رنج آن ها را دوچندان کرده، تا جایی که محیط بیمارستان را به محیطی کسالت بار تبدیل می کند؛ درنتیجه، بیمار گاهی حتی بدون توجه به نیازش به خدمات درمانی، دوست دارد هرچه زودتر محیط بیمارستان را ترک کند. این مطالعه با پرداختن به عوامل تاثیرگذار بر روحیه بیماران، سعی بر یافتن دستورالعمل هایی برای بهبود طراحی فضای داخلی بیمارستان و عناصر موجود در آن دارد. ازاین رو در این پژوهش ابتدا به مطالعه روش هایی که تحت عنوان طب مکمل از آن یاد می شود، پرداخته شد. سپس سه نمونه از بیمارستان های داخل کشور موردبررسی قرار گرفتند و با نمونه های کشورهای توسعه یافته مقایسه شدند. درنتیجه، مشاهده شد که در بعضی از کشورها از روش های طب مکمل برای بهینه سازی فضای درمانی استفاده می شود، درحالی که در بیمارستان های داخلی به این موضوع توجهی نشده است و جا دارد که به آن پرداخته شود. به همین منظور مطالعه ای انجام شد و پنجاه نفر کاربر شامل بیماران و کارکنان بیمارستان مورد مصاحبه قرار گرفتند. برای این ارزیابی از روش کانسی استفاده شد. به این ترتیب با جمع آوری کلمات و عبارات کانسی و پر کردن پرسش نامه های هفت مرحله ای، نظرات کاربران گردآوری شد. نتایج به دست آمده، بررسی و تجزیه-تحلیل شدند و فاکتورهای تاثیرگذار بر بیماران و کارکنان در محیط درمانی شناسایی شدند. بر همین اساس، مشخصه های طراحی محیط و وسایل موجود در آن تعیین شدند. این مشخصه ها می توانند برای طراحی محیط های درمانی مورداستفاده قرار گیرند تا محیطی تاثیرگذار برای بهبودی هرچه بیشتر بیماران ایجاد شود.