رویکردی کمینه گرا به نوع بندی نحوی جملات امری در فارسی

مقاله حاضر تلاش می کند شیوه نوع بندی جملات امری را در گونه گفتاری فارسی در قالب برنامه کمینه گرا تبیین نماید. از این رو، با الگوگیری از رویکرد هان و شواگر سازوکار حاکم بر جوازدهی جملات امری در فارسی بررسی می گردد. چارچوب نظری این پژوهش، نظریه بازبینی مشخصه ها و فرضیه گروه متمم نمای انشقاقی ریتزی (1997) است. ابتدا استدلال می شود که در ساخت های امری بی نشان و نشان دار، حرکت آشکار فعل به هسته گروه منظوری ناممکن است، در ادامه، پیشنهاد می گردد در ساخت های امری بی نشان مثبت، نوع بندی از طریق مطابقه مشخصه [+ امری] فعل با مشخصه [- امری] هسته گروه منظوری، و در ساخت های امری بی نشان منفی، نوع بندی از طریق حرکت مشخصه [+ امری] فعل به هسته گروه منظوری و ابقای مشخصه [+ منفی] بر روی فعل صورت می گیرد. در ساخت های امری نشان دار، ابتدا فعل تحت فرایند پیش گذاری، در هسته گروه نقشی مبتدا یا تاکید فرود می آید و سپس در ساخت مثبت، میان مشخصه [+ امری] فعل با مشخصه [- امری] هسته گروه منظوری مطابقه ایجاد می شود و در ساخت منفی، مشخصه [+ امری] فعل به هسته گروه منظوری حرکت می کند و مشخصه [+ منفی] بر روی فعل باقی می ماند.