اشارات قرآنی نهج البلاغه در تربیت اعتقادی

نهج البلاغه، دایره المعارفی است که پس از قرآن و سنت نبوی، یکی از منابع شناخت اسلام و ارزش های دینی است. نهج البلاغه در مقام خداشناسی، معادشناسی، سیاست، سبک زندگی، رابطه ی امام با امت و امت با امام و تعلیم و تربیت…، همدوش قرآن، و دستور العمل جامع برای رسیدن به سعادت این جهانی و رستگاری آن جهانی است، با این تفاوت که قرآن، وحی الهی بر قلب پیامبر اکرم (ص) است و نهج البلاغه انشای باب مدینه علم پیامبر و پیشوای پرهیزگاران امام علی (ع) است. اهداف این پژوهش، تبیین اشارات قرآنی نهج البلاغه در خطبه های 176 تا 241، و شناخت نهج البلاغه در آیینه تاریخ و جایگاه امام علی (ع) در تفسیر قرآن است. بر اساس برخی از آیات قرآن و حدیث ثقلین، امام علی (ع) و سایر امامان معصوم (ع) مفسران راستین قرآن کریم به شمار می روند، و نهج البلاغه، یکی از منابع تفسیر و تاویل قرآن کریم است. در نهج البلاغه، گاهی به صورت صریح یعنی به آیه ای از آیات قرآن استناد شده است؛ و گاهی محتوای آیات بدون ذکر عین الفاظ قرآن در کلام پیشوای اول شیعیان آمده است. در بخش اول، به برخی از اشارات غیر مستقیم، و در بخش دوم، به برخی از اشارات مستقیم اشاره می گردد. روش این تحقیق، توصیفی تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای است.