بررسی وجود همجمعی در تابع مصرف بخش خصوصی

هر چند بیش از 80 سال از زمانی که کینز عنوان داشت «مصرف تابعی از درآمد قابل تصرف است» می گذرد، اما هنوز بین اقتصاددانان در مورد اینکه مصرف تابعی از درآمد است یا ثروت اتفاق نظری حاصل نشده است. مطالعات تجربی که مصرف را تنها تابعی از درآمد قابل تصرف در نظر گرفته اند، در رسیدن به یک رابطه همجمعی ناموفق بوده اند. اما ادبیات نوین همجمعی نشان داده است که وجود ثروت در تابع مصرف به برقراری رابطه همجمعی منجر می شود. با این وجود، در جوامعی که دارای تغییرات عمده ای در ساختار سنی جمعیت بوده اند، تنها لحاظ کردن متغیر ثروت در تابع مصرف موجب نشده است تا یک رابطه همجمعی حاصل شود. فرضیه دوران زندگی اندو و مادیگلیانی بر این تاکید دارد که رفتار مصرفی افراد تابعی از سن آنهاست. این مقاله در پی یافتن متغیرهایی که همجمعی را در تابع مصرف امکان پذیر می سازد، تابع مصرفی را در سطح کلان براساس مبانی نظری اقتصاد خرد استخراج کرده است و با برآورد آن به روش همجمعی به این نتیجه رسیده است که تنها با حضور هر دو متغیر ثروت و تغییر ساختار سنی جمعیت است که می توان به یک رابطه تعادلی بلندمدت برای مخارج مصرفی خانوارها دست پیدا کرد. نتایج حاکی از آنست که میل نهایی به مصرف در بلندمدت حدود 7/0 است. در عین حال گروه سنی 50 تا 69 سال کمترین میل متوسط به مصرف را در بین گروه های سنی دارا هستند و در نتیجه بیشترین مقدار پس انداز را شکل می دهند. نتایج حاصل از برآورد الگوی تصحیح خطا نیز نشان می دهد که در هر دوره 34% از خطای عدم تعادل دوره قبل تعدیل می شود و در نتیجه حرکت به سوی تعادل بلندمدت نسبتا به کندی صورت می گیرد.