دیباچه ای بر ارزیابی عملکرد انقلاب اسلامی ایران در بنیان گذاری

انقلاب 1357، همانند تمامی انقلاب های سیاسی دو هدف داشت: نخست براندازی نظم سیاسی پیشین و دیگری بنیان گذاری نظم سیاسی نوینی که مدعی بود آینده بهتری را برای ایران و ایرانیان به ارمغان خواهد آورد.
قضاوت در مورد کامیابی و یا عدم کامیابی یک انقلاب در براندازی نظم سیاسی پیشین نیازمند کندوکاو چندانی نیست؛ فروپاشی نظام سیاسی مستقر، بارزترین نمود کامیابی یک انقلاب در دست یابی به هدف نخست است. از این منظر انقلاب 1357 ایران، کامیاب بوده است؛ چرا که به طور کلی مهری بود بر پایان نظام کهن پادشاهی در ایران با تمامی نقاط قوت و ضعفش.
اما پس از فروپاشی سیستم سیاسی پیشین، چالشی مهم واساسی پیش روی انقلاب ها قرار می گیرد که بر مشروعیت آنها در سال های بعد و وضعیت کشورهایی که در آنها این انقلاب ها رخ داده است اثرگذار است: چالش بنیان گذاری سیستم حکمرانی نوین.
اقتصادی، اجتماعی، محیط زیستی، نظامی و سیاسی (داخلی و خارجی) بر پایداری کشورها اثرگذارند و وضعیت کلی کشور با توجه به هر یک از این ابعاد، جایگاه آن را در فضای حالت پایداری مشخص می کند.