فرایند خلق بی تفاوتی اجتماعی در بافت تعاملی ایرانیان

انسان ها در زندگی روزمره دائما در معرض انتخاب های گوناگون قرار می گیرند و باید در خصوص کنش ها و واکنش هایشان تصمیم گیری کنند و روابط شان را با دیگران سامان دهند.
دو سر افراطی طیف مواجهه اعضای جامعه با یک دیگر را می توان از مواجهه فعال و مطلقا مسئولانه در نظر گرفت تا بی تفاوتی و نادیده گرفتن موقعیت و افراد درگیر در آن.این که چه فرایندی طی می شود که در آن، فرد نوعی موقعیت خودش و دیگران را در فرایند تعاملی ارزیابی کرده و به این نتیجه می رسد که در یک فرایند باید درگیر شود و مداخله کند، و در فرایندی دیگر باید محتاطانه نظاره گر باشد و مداخله نکند، مسئله ای است که در این مقاله به آن پرداخته می شود.در این مقاله، تلاش می کنیم تا در چارچوب نظری روشی اتنومتدولوژی و برمبنای ایده های گارفینکل و هم چنین نظریه بیمن در مورد بافت تعاملی ایرانیان، با استفاده از تکنیک های مشاهده مشارکتی و مصاحبه های نیمه ساختاریافته، ضمن ارائه تعریفی بومی از مفهوم بی تفاوتی اجتماعی و گونه شناسی انواع موقعیت های اجتماعی در بافت تعاملی ایرانیان، انتخاب بی تفاوتی را در نسبت با موقعیت های اجتماعی مختلف مورد بررسی قرار دهیم.براساس یافته ها، در نسبت با دو حوزه تقابل نمادین اصلی «برابری نابرابری» و «صمیمیت غریبگی» که در فرایند تعاملی ایرانیان وجود دارد، شش نوع موقعیت اجتماعی برای خلق بی تفاوتی اجتماعی قابل شناسایی است.