تاثیر سرعت راه رفتن بر هم آهنگی بین سگمانی در سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن

کسب دانش درباره هم آهنگی بین سگمانی حین شرایط چالش برانگیز راه رفتن، می تواند نگاه ما نسبت به چگونگی سازگاری سیستم عصبی مرکزی در کنترل راه رفتن انسان را عمیق تر نماید. این امر در جامعه رو به فزونی سالمندان که در معرض زمین خوردن های متعدد حین راه رفتن هستند، اهمیت ویژه ای می یابد. لذا، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر سرعت راه رفتن بر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم آهنگی درون اندامی در سالمندان با و بدون سابقه ی زمین خوردن بود.
20 سالمند با سابقه ی زمین خوردن و 12 سالمند بدون سابقه ی زمین خوردن در این مطالعه مورد-شاهدی شرکت کردند. از ایشان خواسته شد که 3 تکلیف راه رفتن بر روی تردمیل شامل راه رفتن با سرعت های کند، دلخواه و تند را انجام دهند. مقادیر فاز انحراف (Deviation Phases; DP) و میانگین مطلق فاز نسبی (Mean Absolute Relative Phase; MARP)) که به ترتیب بیانگر تغییرپذیری و دینامیک فاز هم آهنگی درون اندامی بودند برای هر یک از این شرایط محاسبه گردید.
نتایج نشان دادند که اثر اصلی سرعت راه رفتن بر (DP) هم آهنگی بین سگمان های لگن-ران، ران-ساق و ساق-پا معنی دار بود. مقادیر (DP) در راه رفتن آهسته به طور معنی داری بیشتر از راه رفتن با سرعت های دلخواه و کند بود (0/01>p). همچنین اثر سرعت بر (MARP) هم آهنگی نیز در تمامی سگمان های مذکور معنی دار بوده و مقادیر آن برای روابط بین سگمانی ساق-پا و ران-ساق در سرعت کند به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از سرعت تند راه رفتن بود (p<0/05).
مطالعه ی ما نشان داد که سابقه زمین خوردن و افزایش سرعت راه رفتن، تغییرپذیری هم آهنگی بین سگمانی را کاهش می دهند. به علاوه سابقه زمین خوردن و راه رفتن سریع، دینامیک هم آهنگی را به سمت هم فازتر شدن سوق می دهند که گمان می شود ساز و کاری برای کاهش تلاش کنترلی توسط سیستم کنترل گر باشد.