نقدی بر کتاب «شناخت و نقد منابع و مآخذ تاریخ ایران بعد از اسلام»

تالیف کتاب های درسی و کمک درسی که برخوردار از استانداردهای لازم علمی، پژوهشی و آموزشی باشند، برای دروس رشته های دانشگاهی امری ضروری است. در سال های اخیر چندین سازمان و نهاد در این زمینه فعالیت چشمگیر دارند نظیر؛ سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی (سمت) ، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، دانشگاه پیام نور و از این قبیل، که جای تقدیر دارند. از همین طریق در رشته تاریخ نیز کتاب های متعددی از سوی پژوهش گران و استادان تاریخ دانشگاه های کشور تالیف و انتشار یافته که برخی از آنها کاربرد آموزشی یافته و مورد استفاده دانشجویان قرار گرفته است. هرچند تالیف این آثار اقدام ارزشمندی است؛ اما نقد و بررسی این متون می تواند هم به غنای علمی و آموزشی آنها بیفزاید و هم الگوی مناسبی را در اختیار نویسندگان آثار بعدی قرار دهد که هرچه بیشتر بر امتیازات اثر خویش بیفزایند و از دامنه کاستی های آن بکاهند. یکی از این نمونه کتاب ها که به تازگی تالیف و انتشار یافته، کتاب شناخت و نقد منابع و مآخذ تاریخ ایران بعد از اسلام، ویژه رشته تاریخ است که در این مقاله مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. یافته این بررسی آن است که به رغم پاره ای کاستی های شکلی و محتوایی، این کتاب در موضوع خود به عنوان کتاب درسی مناسب است.