مطالعه سیاست های موسیقایی در ایران

هدف از نگارش این مقاله مطالعه سیاست های موسیقیایی در صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران است. در قسمت مقدمه و طرح مسئله نگارنده به تشریح اهمیت موسیقی به عنوان بخشی از فرهنگ عامه و نقش آن در زندگی روزمره و رابطه موسیقی به عنوان امری اجتماعی با رسانه های جمعی که بخشی از ساختار اجتماعی و تجارب زندگی روزمره اند، می پردازد. نویسنده در بخش نظری تلاش کرده است تا با ترکیب نظریه هایی در حوزه فرهنگ و رسانه و همچنین مفهوم موسیقی به عنوان امری اجتماعی به درک بهتری از جنبه های مختلف سیاست گذاری موسیقی در رسانه برسد. این پژوهش با روش کیفی و تکنیک مصاحبه عمقی با ده نفر از دست اندرکاران حوزه موسیقی در صداوسیما صورت گرفته است. مطابق با نتایج این مطالعه تعریف سازمان از موسیقی بر سیاست گذاری آن تاثیر می گذارد. این تعریف برایند عواملی چون فرهنگ دینی، قدرت سیاسی، تعریف سازمان از مخاطب، و ترکیب موسیقی با مفهوم رسانه ملی است. موسیقی غریزی، موسیقی فطری، موسیقی رسانه ای و موسیقی کارکردی دسته بندی هایی از مفهوم موسیقی، مطابق با تعریف سازمان از آن است. بنابراین، در صداوسیما موسیقی ابزار ارتباط و قدرت است و مفاهیم وابسته به موسیقی مانند لذت، اوقات فراغت و مخاطب متاثر از جایگاه سیاسی و هژمونیک صداوسیما تعریف می شوند.
این تعاریف همواره در معرض چالش های بیرونی و درونی سازمان قرار می گیرند و دائما تغییر می کنند. درنهایت موسیقی، متاثر از این چالش ها و همچنین سیاست ها و ضوابطی که در بستر ایدئولوژی و فرهنگ شکل گرفته سیاست گذاری می شود.