نقش متکلمان امامیه در تحکیم و توسعه علم کلام در دوره ایلخانان با محوریت علامه حلی

درسال های اخیر پژوهش های جدی و آکادمیکی در شناخت مدارس، مسائل و ادوار کلام امامیه صورت گرفته و طبیعی است که بخش مهمی از آن ها به حوزه حله و مسائل اعتقادی مطرح در این مدرسه پرداخته باشند. با این وجود، پژوهش های انجام یافته هنوز کافی به نظر نمی رسند و نشان دادن کارکرد متکلمان پرورش یافته درحله که بزرگترین مرکز علمی در قرن هفتم و هشتم هجری و چراغ فروزان علم در عصر ایلخانان مغول به شمار می آیند از بایسته های پژوهشی است که هنوز نیازمند پژوهش های جدید می باشد؛ کاری که در این مقاله به قسمتی از آن پرداخته شده و تلاش گشته تا با استفاده از شیوه تحلیلی تاریخی به گوشه هایی از این کارکردها در ضمن معرفی نقش آفرینی های علامه حلی، بزرگ دانشمند حوزه حله پرداخته شود. نتیجه ای که از این پژوهش به دست آمد نشان می دهد دانش آموختگان حله به خصوص علامه حلی علاوه بر تلاش های تبلیغی در نشر مکتب شیعه و فعالیت های آموزشی در زمینه تاسیس مدارس مختلف و مدرسه سیار و هم چنین تالیف کتاب و تربیت شاگردان متعدد، در تقابل با جریان ظاهر گرایی و دفاع از عقل گرایی فلسفی خوش درخشیده و توانسته اند اصل امامت را به عنوان تنهاترین و کامل ترین نسخه برای رهایی جامعه اسلامی از بحران خلا حاکمیت مشروع، معرفی کنند.