بررسی شیوه های اثبات استنادپذیری نهج البلاغه

نهج البلاغه سخنان نفیس و گهربار امیر مومنان علی ع است، از زمان نگارش آن توسط سید رضی  در نیمه دوم قرن چهارم مورد توجه بسیار زیاد دانشمندان و عالمان حوزه های مختلف علوم اسلامی قرار گرفت. از این دریای معارف اهل بیت  شاید بیشترین بهره را ادیبان و متکلمان برده، و از سویی دیگر فقی هان و مخصوصا پیشینیان از آن ها کمتر به این کتاب ارزشمند در اثبات مطالب فقهی استناد کرده اند. گویا دلیل اساسی این بی مهری فقی هان به نهج البلاغه آن است که سید رضی سلسله سند را در نهج البلاغه حذف کرده؛ از این رو احادیث آن بنابر اصطلاح حدیث پژوهان مرسل نامیده می شود و در اثبات گزاره های فقهی قابل استناد نیست.
اما آیا واقعا متصل نبودن اسناد در نهج البلاغه می تواند دلیل محکمی برای تمسک نکردن به آن باشد؟! به عبارت دیگر آیا راه یا راه هایی برای صحت استناد به آن وجود ندارد؟ به نظرما چنین راه هایی وجود دارد و در این پژوهش بر آنیم که تمامی شیوه هایی راکه در صحت اسنتاد به نهج البلاغه گفته شده و یا می تواند گفته شود مورد بررسی قرار داده و درجه تمسک به آن را به عنوان یکی از منابع فقه شیعه ارزش گذاری نماییم و برای رسیدن به این مهم بیشتر منابع فقهی و یا غیر فقهی که امکان مطرح شدن موضوع در آن وجود داشته است مورد مطالعه قرار گرفته است.