امکانات زبانی در نگاه تازه تی. اس. الیوت به مفهوم کهن «کلاسیک»

الیوت، پدر نقد نو، در خلال مباحث و دیدگاه های ادبی اش به موضوعی مهم پرداخته که کمتر موردتوجه قرار گرفته است؛ آنچه که می تواند در ارزشیابی آثار برتر ادبی، معیارهایی مهم به شمار رود و حتی در آفرینش آثار ادبی فاخر نیز راهنمای عمل قرار گیرد. وی با رویکردی تازه به معرفی آثاری پرداخته که به تعبیر خاص او «کلاسیک» اند؛ نه کلاسیک به معنی اثری کهن و مقبول و نه کلاسیک به معنی اثری مطابق با اصول مکتب کلاسیسیسم. آنچه وی اثر کلاسیک خوانده، آفرینش های ادبی برجسته ای است با ویژگی هایی ممتاز؛ چیزی که به این آثار، ارزشی ذاتی می بخشد که فراتر از معیارهای مقبول هنری، اجتماعی و فرهنگی روزگار خلق اثر است. آثار کلاسیک در رویکرد الیوت از کمال و غنایی که وی از آن به «پختگی» تعبیر کرده، برخوردارند و این پختگی از سه جنبه است؛ «پختگی زبانی»، «پختگی فرهنگی» و «پختگی نویسنده». این ویژگی ها سبب می شود آثار کلاسیک به این معنی، در روزگاران مختلف، مقبول مخاطبانی از فرهنگ ها و سرزمین های متفاوت باشند.