برآورد پویای خط فقر در گروه های درآمدی مناطق شهری ایران به روش سیستم مخارج خطی گسترش یافته (ELES) (رویکرد داده های ترکیبی)

در این پژوهش، تاثیر عوامل اجتماعی-جمعیتی (شامل تعداد افراد شاغل خانوار، مالکیت مسکن، بی سوادی سرپرست خانوار و بعد خانوار) بر حداقل معاش و برآورد خط فقر نسبی در گروه های درآمدی مناطق شهری ایران در دوره 1395-1361 از طریق سیستم مخارج خطی گسترش یافته و به روش گشتاورهای تعمیم یافته (GMM) آزمون شده است. نتایج این بررسی نشان داد که بعد خانوار مهم ترین عامل در افزایش حداقل معاش تمامی گروه های کالایی است. بررسی سری زمانی خط فقر نشان می دهد که خط فقر ماهیانه برای گروه اول درآمدی از میزان 3500 تومان در سال 1361 به میزان یک میلیون و هشت صد هزار تومان در سال 1395 رسیده است. این در حالی است که برای گروه دهم درآمدی خط فقر از میزان 8300 تومان در سال 1361 به میزان دو میلیون و پانصد هزار تومان در سال 1395 رسیده است. همچنین خط فقر متوسط در سال 1395 دو میلیون و دویست محاسبه گردید. در بقیه گروه های درآمدی نیز خط فقر افزایش یافته است. بررسی نسبت خط فقر به درآمد نشان می دهد که میزان خط فقر از درآمد تا گروه ششم درآمدی بیشتر است و در گروه های درآمدی هفتم، هشتم به طور متوسط یکسان است و تنها در گروه های نهم و دهم درآمدی میزان درآمد از خط فقر بیشتر است.