اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر حل تعارض بین فردی بیماران عروق کرونر قلبی

هدف از انجام پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر حل تعارض بین فردی بیماران عروق کرونر قلبی بود.
این پژوهش از نوع نیمه مداخله ای پیش آزمون پس آزمون با گروه شاهد بود که در سال 1396 انجام شد. محیط پژوهش در اصفهان و جامعه پژوهش شامل بیماران مبتلا به کرونر قلب مراجعه کننده به پژوهشکده قلب و عروق اصفهان بود. 32 زن و مرد مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب با تحصیلات حداقل دیپلم، از پژوهشکده قلب و عروق اصفهان، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و بعد از همتا سازی از نظر سن و جنس، به طور تصادفی در دو گروه آزمون (16 نفر) و شاهد (16 نفر) قرار گرفتند. از هر دو گروه با استفاده از پرسش نامه ی «حل تعارض (CRQ)»، مرحله ی پیش آزمون به عمل آمد. گروه آزمون به مدت 8 جلسه ی 2 ساعته (هفته ای یک بار) تحت آموزش رفتار درمانی دیالکتیک قرار گرفت. سپس از هر دو گروه، پس آزمون به عمل آمد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 به روش تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها نشان داد DBT بر حل تعارض بین فردی بیماران عروق کرونر قلب با اندازه اثر 81/0% تاثیر داشته است.
بر اساس نتایج، می توان گفت که رفتار درمانی دیالکتیک می تواند بر حل تعارض بین فردی بیماران عروق کرونر قلبی، تاثیر مثبت داشته باشد.