بررسی اثر استرس شغلی بر فرسودگی شغلی در میان پرستاران

فرسودگی شغلی از مهمترین عوامل تاثیرگذار بر روی تمایل به ترک شغل در میان پرستاران و کیفیت ارایه خدمات مراقبت های بهداشتی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر متغیرهای دموگرافیک، سازمانی و ابعاد مختلف استرس شغلی بر روی فرسودگی شغلی در میان پرستاران می باشد.
این مطالعه مقطعی برروی 170 نفر از پرستاران یکی از بیمارستان های شهر شاهرود، که به صورت تصادفی انتخاب شدند، انجام گردید. داده های با استفاده از پرسشنامه های دموگرافیک، استرس شغلی پرستاران (NSS) و فرسودگی شغلی مسلش (MBI) جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون لجستیک چند متغیره و نرم افزار SPSS در سطح معنی داری 05/0 انجام شد.
از میان ابعاد استرس شغلی تعارض با سایر همکاران و عدم حمایت به ترتیب دارای بیشترین (45/4±79/11) و کمترین (64/1±77/3) میانگین بودند. بیشترین میانگین فرسودگی شغلی مربوط به خستگی عاطفی (65/9 ±29/19) بود. خستگی عاطفی با کمبود حمایت (18/3–14/1=CI، =OR1/91)، عدم آمادگی کافی (57/3–13/1=CI، =OR2/01)، شیفت کاری (988/0–046/0=CI، =OR 0/214) و درگیری با پزشکان (92/1–45/1=CI، =OR1/64) رابطه معنی دار داشت. علاوه بر این، مسخ شخصیت با مرگ و مردن و کمبود حمایت، رابطه معنی دار مثبت و موفقیت فردی به ترتیب با عدم آمادگی کافی رابطه معنی دار منفی و با سابقه کار رابطه معنی دار مثبت داشت.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که با ارتقاء برخی از ابعاد استرس شغلی مانند تعارض با پزشکان، عدم آمادگی کافی، کمبود حمایت، مرگ و مردن و همچنین بهبود نظام نوبت کاری می توان باعث کاهش فرسودگی شغلی پرستاران شد.