اثربخشی درمان پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و تعدیل کننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی

با توجه به شیوع بالا، آسیب زایی زیاد اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب جدایی، پژوهش های بسیار اندکی در زمینه کارایی و اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت در درمان این اختلال صورت گرفته است. لذا با توجه به جایگاه این نوع از مداخله در درمان اختلالات روانشناختی، هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روان درمانگری پویشی کوتاه مدت با رویکرد همدلانه و رویکرد تعدیل کننده اضطراب بر ابرازگری هیجانی و خودانگاره دانشجویان دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بود.
طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش-آزمون، پس- آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان دانشگاه های محقق اردبیلی و آزاد اسلامی واحد اردبیل در سال تحصیلی 96-95 بود. نمونه پژوهش شامل 30 دانشجوی دارای علائم اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی بودند که از میان دانشجویان بر اساس مصاحبه بالینی ساختار یافته و مقیاس ارزیابی کلی عملکرد شناسایی و به صورت تصادفی به سه گروه (دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های تشخیص اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی، مقیاس ارزیابی کلی عملکرد، ابرازگری هیجانی، خودپنداره بک و مصاحبه ساختاریافته بالینی نشانگان اضطراب جدایی بزرگسالان بود. تحلیل داده با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS بود.
یافته های پژوهش حاضر نشان داد که درمان پویشی همدلانه بر خودانگاره و درمان پویشی تعدیل کننده اضطراب بر هر دو متغیر ابرازگری هیجانی و خودانگاره در مرحله پس آزمون و پیگیری تاثیر معناداری داشته است (05/0P<).
نتایج حاصل از این پژوهش نشانگر این بود که افراد تحت درمان پویشی با رویکرد همدلانه افزایش معناداری در نمرات خودانگاره داشتند اما در ابرازگری هیجانی اثربخشی معنادار نبود و افرادی که درمان پویشی با رویکرد تعدیل کننده اضطراب را دریافت کردند، افزایش معناداری در نمرات ابرازگری هیجانی و خودانگاره داشتند. بنابراین نتایج حاکی از این است که درمان های پویشی کوتاه مدت در بهبود وضعیت روانشناختی در اختلال اضطراب جدایی بزرگسالی مداخلات موثری می باشند.