تاثیر سلول های بنیادی مزانشیمال تیمار شده با 17-بتا استرادیول بر سیمای پاسخهای ایمنی ذاتی در آرتریت روماتوئید القاء شده با کلاژن در رت های ویستار

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی اثرات تیمار با 17-بتا استرادیول برقابلیتهای سلول های بنیادی مزانشیمال (MSC) در تعدیل پاسخهای ایمنی ذاتی در مدل حیوانی روماتوئید آرتریت (RA) می باشد.
سلول های بنیادی مزانشیمال[1] پس از جداسازی ، به مدت 24 ساعت با 17 بتا استرادیول((E2 100 میکرو مولار مجاور شدند . بیماری آرتریت روماتوئید[2] با استفاده از کلاژن و ادجوانت فروند کامل در رت های ویستار القاء شد. یک هفته بعد از ایمن سازی، رت ها در گروه های بدون درمان ، گروه درمان شده با MSCs بدون تیمار (تزریق داخل صفاقی دو میلیون سلول)، گروه درمان شده با MSCs تیمار شده با E2 قرار گرفتند. تغییر قطر ناحیه مچ دست و پای هر رت تا روز 33 پس از القاء، بیماری هر 5 روز یکبار ثبت شد. .
میزان ادم و تورم کف دست و پا در روز آخر در گروه کنترل مثبت (6/0±9/5 میلی متر) بیشتر از گروه های درمانی بود. میزان تورم در گروه درمان شده با MSCs تیمار شده با E2 (45/0 ± 69/1 میلی متر) نسبت به گروه درمان شده با MSCs بدون تیمار (3/0 ± 96/2میلی متر) به طور معنی داری کاهش بیشتری یافت. همچنین قابلیت انفجار تنفسی(11/0± 57/1) ، میزان فاگوسیتوز نوترال رد(09/0± 11/1) و میزان تولید نیتریک اکساید(81/7±16/219،میکرومول) در جمعیت سلول های ایمنی ذاتی طحال در گروه کنترل مثبت بیشتر از گروه های درمانی بود. میزان شاخصهای قابلیت انفجار تنفسی، فاگوسیتوز و تولید نیتریک اکساید در گروه درمان شده MSCs های تیمار شده به ترتیب به میزان (09/±0 79/0 ، 08/0± 61/0 و 29/13±9/155،میکرومول)و در گروه دریافت کننده MSCs های بدون تیمار به ترتیب به میزان (08/±0 99/0 ، 07/0± 88/0 و 18/12±9/187،میکرومول) بود.
تیمار MSCها با 17-بتااسترادیول موجب افزایش عملکرد تنظیمی و تاثیر مهاری بر واسطه های التهابی آسیب رسان سلول های ایمنی ذاتی طحال در مدل RA نسبت به سلول های بنیادی مزانشیمال بدون تیمار می گردد.