بررسی اثر دکسترومتورفان و پنتازوسین بر افسردگی ناشی از پروژسترون در موش ماده

پروژسترون یکی از هورمون های تولیدمثلی جنس ماده می باشد. افزایش سطوح پروژسترون طی سیکل قاعدگی یا مصرف پروژسترون صناعی در قرص های ضدبارداری خوراکی در برخی زنان منجر به افسردگی می شود. گیرنده های سیگما به عنوان اهداف جدیدی در دارودرمانی افسردگی مورد توجه قرار گرفته اند. پروژسترون غیر از اثرات هورمونی یک نورو استروئید است و آنتاگونیست گیرنده های سیگما می باشد؛ لذا در این تحقیق هدف بررسی اثر مصرف توام پروژسترون با داروهای آگونیست سیگما، دکسترومتورفان یا پنتازوسین، بر آزمون افسردگی می باشد.
مطالعه از نوع بنیادی- کاربردی می باشد. آزمایشات بر موش های سوری ماده 30-25 گرم صورت گرفت. از آزمون شنای اجباری جهت بررسی افسردگی استفاده شد. پروژسترون (10 میلی گرم بر کیلوگرم)، به همراه دکسترومتورفان (30 میلی گرم بر کیلوگرم) یا پنتازوسین (2/5 میلی گرم بر کیلوگرم) روز اول و 0/5 ساعت قبل از آزمایش در روز دوم تجویز شدند. داده ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA با تست تکمیلی Tukey مورد ارزیابی قرار گرفت.
پروژسترون منجر به افزایش زمان بی حرکتی (بیش از 3 دقیقه) در موش ها شد که معیاری از افسردگی حیوان می باشد (0/05P<). بی حرکتی حیوانات به دنبال مصرف دکسترومتورفان (13±100 ثانیه) (0/001P<) و پنتازوسین (6/9±124 ثانیه) کاهش یافت (0/01P<)، این تغییرات در راستای داروی ضدافسردگی شاهد فلووکسامین بودند.
از آنجایی که افسردگی ایجاد شده با پروژسترون توسط آگونیست های سیگما برطرف شد؛ لذا گیرنده های سیگما مسئول افسردگی ایجاد شده با دوزهای بالای پروژسترون می باشد؛ بنابراین این آگونیست ها را می توان در دارودرمانی پروژسترون با دوز بالا به عنوان ضدافسردگی موثر مدنظر داشت.