بررسی حداکثر ظرفیت هوازی و عوامل مرتبط با آن با استفاده از آزمون تردمیل در آتش نشانان شهر زاهدان

آتش نشانی جزءخطرناک ترین مشاغلی است که در آن آتش نشانان بایستی برای انجام فعالیت های پر زحمت مانند امداد و نجات و اطفای حریق، از انرژی و ظرفیت هوازی بالایی برخوردار باشند. این پژوهش با هدف تعیین حداکثر ظرفیت هوازی و عوامل مرتبط با آن با استفاده از آزمون تردمیل در آتش نشانان شهر زاهدان انجام شده است.
در این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی – تحلیلی، 40 نفر از آتش نشانان زاهدان به طور تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. از پرسشنامه رضایت شغلی و آزمون تردمیل جهت تعیین ظرفیت هوازی و از آزمونهای ضریب همبستگی اسپیرمن، من- ویتنی و کروسکال- والیس برای تحلیل داده ها استفاده گردید.
میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی در آتش نشانان مورد بررسی 38/08 ± 14/02 ml/kg/min به دست آمد. بین سن با حداکثر ظرفیت هوازی ارتباط معناداری وجود نداشت اما بین سابقه کاری (386/0- = r، 014/0P =)، حداکثر ضربان قلب (846/0- = r، 001/0P >)، شاخص توده بدن (623/0- = r، 001/0P >) و رضایت شغلی (322/0- = r، 043/0P =) با میزان اکسیژن مصرفی ارتباط معنا دار معکوس به دست آمد.
حداکثر ظرفیت هوازی آتش نشانان از مقادیر گزارش شده در بسیاری از گروه های شغلی دیگر بالاتر بوده، ولی در مقایسه با مقدار توصیه شده توسط انجمن بین المللی ماموران آتش نشانی کمتر است. بنابراین افزایش حداکثر توان هوازی با برنامه منظم ورزشی و استخدام افرادی با آمادگی جسمانی بالاتر توصیه می گردد.