رد ادعای حقوقی بریتانیا در قضیه جزایر سه گانه در مجامع بین المللی

کشور ایران به دلیل شرایط و موقعیت ممتاز استراتژیک در طول تاریخ مورد توجه بسیاری از کشورهای فرامنطقه ای و حتی منطقه ای بوده است که در این بین بریتانیا با سابقه ای طولانی و با هدف حفظ مهمترین مستعمره خود (هندوستان) و رقابت با سایر قدرت های استعماری از جمله روسیه؛ همچنین با انگیزه غارت سرمایه ملی و زیرزمینی ایران منطقه خلیج فارس و جزایر سه گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک را با استناد به سه اصل حقوقی «مالکیت مشاع»، «سرزمین بلاصاحب» و قاعده «مرور زمان» اشغال نمود که همواره برای توجیه و سرپوش گذاشتن بر اهداف استعماری خود بر اصول مذکور تأکید می نمود. این در حالی بود که جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک همواره تحت حاکمیت دولت ایران بوده و هیچگاه بی صاحب و متروکه نبوده اند. امروزه طرح ادعای مالکیت جزایر سه گانه از سوی امارات متحده عربی به عنوان یک کشور تازه تأسیس و تلاش بی وقفه و بی بدیل جهت مصادره نمودن مواضع و حمایت کشورهای منطقه ای و فرامنطقه ای در این امر نشانه حرکت امارات در مسیر دیپلماسی تهاجمی است. ایران می تواند با رویکرد دیپلماسی تدافعی و با رد استناد حقوقی بریتانیا در اشغال جزایر مذکور که امارات متحده عربی به عنوان کارگزار آن اقدام می نمود، جهت اقناع کشورهای منطقه ای و فرا منطقه ای در مجامع بین المللی در راستای تأکید بر حاکمیت خود بر جزایر سه گانه عمل نماید.