بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر احساس تنهایی و عزت نفس دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم دارای اعتیاد به اینترنت

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر اعتیاد به اینترنت ، احساس تنهایی و عزت نفس دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم انجام گرفت. طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانش آموز دختر دوره متوسطه دوم شهر کاشان بودند (تعداد 435)، و از بین آنها تعداد 50 نفر افرادی که دارای بیشترین میزان اعتیاد به اینترنت بودند با غربالگری توسط پرسشنامه اعتیاد به اینترنت یانگ[1] (1996) شناسایی شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (25 نفر) و کنترل (25 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها در سه مرحله ی پیش آزمون، پس آزمون و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به ابزارهای پژوهش پاسخ دادند. ابزارهای اندازه گیری برای سنجش اعتیاد به اینترنت پرسشنامه یانگ (1996)، برای احساس تنهایی از پرسشنامه ی راسل(1980) و برای عزت نفس از پرسشنامه آیزنک(1976) استفاده گردید. درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در طی هشت جلسه به صورت گروهی به مدت دو ماه به گروه آزمایش ارائه شد. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تجزیه وتحلیل داده ها حاکی از آن بود که کیفیت زندگی درمانی بر اعتیاد به اینترنت، احساس تنهایی و عزت نفس در مرحله پس آزمون و پیگری موثر بود (p<.05). با توجه به این نتایج می توان دریافت که کیفیت زندگی درمانی بر کاهش اعتیاد به اینترنت و احساس تنهایی و افزایش عزت نفس گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در دانش آموزان دختر دوره متوسطه دوم موثر بوده است.