بررسی رابطه انسجام اجتماعی و توسعه انسانی پایدار در مناطق محروم (مورد مطالعه: شهرهای خاش، سراوان و سرباز استان سیستان و بلوچستان)

توسعه ی پایدار به عنوان یکی از کامل ترین و مستمرترین اشکال توسعه ی زمانی که عاملیت انسانی را در مرکز توجه خود قرار دهد از قابلیت بیشتری برای تسهیل زندگی بشری برخوردار می شود. اما دستیابی به این توسعه ی انسانی پایدار نیاز به صرف هزینه های بالایی دارد و چنانچه قابلیت درونی یک مجموعه انسانی مد نظر قرار گیرد ضمن کاهش هزینه های توسعه، تداوم بیشتری برای آن متصور خواهد بود. تحقیق پیش رو به روش موردی زمینه ای به بررسی ارتباط انسجام اجتماعی در شهرهای خاش، سراوان و سرباز با توسعه ی انسانی پایدار در این شهرها می پردازد. بدین منظور از پرسشنامه ی 21 سوالی بر مبنای نظریه ی انسجام اجتماعی میلر و شاخص های توسعه ی انسانی پایدار استس، جانستون، نانسی و استیگنیتز بهره گرفته شده است. تجزیه و تحلیل داده های حاصل از پرسشنامه با استفاده از آزمون آماری اسپیرمن حاکی است که با 99 درصد اطمینان می توان ادعا نمود رابطه ی بین انسجام اجتماعی و توسعه ی پایدار انسانی در این سه شهر استان سیستان و بلوچستان معنادار است و شدت رابطه 605/0 با جهت رابطه ی مثبت نشان دهنده ی این است که رابطه ی قوی بین دو متغیر برقرار است و می توان با تقویت انسجام اجتماعی، توسعه ی انسانی پایدار را ارتقاء داد.