نگرش نخبگان علمی به آینده شغلی در ایران و تاثیر آن بر تمایل به مهاجرت

نخبگان علمی بنیان های توسعه ی جوامع هستند. پیامد کم توجهی به آنان بحران ضریب هوشی و لطمه به فرآیند توسعه در ابعاد گوناگون است. هدف اصلی نوشتار حاضر نیز بررسی نگرش نخبگان علمی به آینده ی شغلی در ایران و تاثیر آن بر تمایل به مهاجرت است. روش تحقیق، پیمایش و جامعه ی آماری شامل دانشجویان نخبه دانشگاه فردوسی مشهد بود. نمونه ی تحقیق طبق روش نمونه گیری طبقه بندی شده با انتساب اپتیموم انتخاب شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه ی محقق ساخت گردآوری و با نرم افزارهای SPSS و AMOS توصیف و تحلیل شدند. روایی و پایایی ابزار به ترتیب بنابر روایی صوری و ضریب آلفای کرونباخ (74/0) تعیین شدند. نتایج نشان داد که نگرش دانشجویان نخبه به آینده ی شغلی در ایران منفی است و شدت این نگرش در بین دانشجویان پسر بیشتر است. ابعاد نگرش به آینده ی شغلی (ارضاء نیازهای مادی، معنوی، روحی روانی و تناسب شغل با رشته ی تحصیلی) و سابقه ی مهاجرت تاثیر مستقیم و معناداری بر تمایل به مهاجرت دارند. بعد ارضای نیازهای مادی از طریق اثرگذاری بر دو بعد ارضای نیازهای معنوی و روحی روانی نیز تاثیر غیر مستقیم و معناداری بر تمایل به مهاجرت دارد؛ حال آنکه جنسیت تاثیر معناداری بر تمایل به مهاجرت ندارد