بررسی علل و شیوه های اقدام به خودکشی در ایران طی سال های 1393- 1380: یک مطالعه مرور سیستماتیک و فراتحلیل

اقدام به خودکشی با علل و شیوه های مختلف در جهت پایان دادن به زندگی فرد صورت می گیرد که فرد با آسیب زدن به جسم خود سعی در از بین بردن خویشتن دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع علل و شیوه های اقدام به خودکشی در ایران به روش مرور سیستماتیک و فراتحلیل انجام شد.
این مطالعه به صورت مرور سیستماتیک و فراتحلیل بر روی مقالات منتشر شده در مورد علل و روش های اقدام به خودکشی در ایران بین سال های 1380 تا 1393 انجام شد. به همین منظور طی جستجو در بانک های اطلاعاتی Medlib، SID، ISI، Pubmed، Google scholar، Science Direct، Irandoc، Scopus Magiran، تعداد 21 مقاله در خصوص موضوع مورد مطالعه استخراج و نتایج آن ها با استفاده از میانگین وزنی و مدل اثرات تصادفی با هم ترکیب شدند.
در 21 مطالعه، نمونه مورد بررسی در شیوه های اقدام به خودکشی 98034 نفر و در بررسی علل 93046 نفر بودند که طی فراتحلیل انجام شده بر روی آن ها، بیش ترین شیوع شیوه اقدام به خودکشی مربوط به مصرف دارو (52/59 در صدهزار نفر) و کم ترین میزان مربوط به حلق آویز کردن (77/0 در صدهزار نفر) بود و هم چنین بیش ترین شیوع علل اقدام به خودکشی مربوط به مشکلات و مسائل خانوادگی (39/57 در صدهزار نفر) و کم ترین میزان مربوط به شکست تحصیلی (1/1 در صدهزار نفر) بود.
شایع ترین شیوه اقدام به خودکشی طی دهه اخیر مربوط به مصرف دارو و شایع ترین علت، مسائل و مشکلات خانوادگی می باشد لذا پیشنهاد می گردد مسئولین ذی ربط با مداخلات لازم نسبت به محدود نمودن دسترسی به وسایل کشنده و تاسیس و فعال سازی مراکز مشاوره خانواده جهت پیشگیری از این اقدام، تمهیدات لازم را اتخاذ نمایند.